Abendfreden.

De Welt is rein so sachen As leeg se deep in Drom; Man hört ni wee'n noch lachen, Se's lisen as en Bom.

Se snackt man mank de Blaeder As snack en Kind in Slap Dat sünd de Wegenleder Vaer Köh un stille Schap.

Nu liggt dat Dörp im Dunkeln, Un Newel hangt dervaer, Man hört man eben munkeln As keem't von Minschen her.

Man hört dat Veh in't Grasen, Un allens is in Fred, Sogar en schüchtern Hasen Sleep mi vaer de Föt.

Das wull de Himmelsfreden
Ahn Larm un Strit un Spott,
Dat is ein Tid tum Beden
Hör' mi, du frame Gott!

Anm. sachen: still; lisen: leise; vaer: für; Dörp: Dorf; in't Grasen: beim Grafen; sleep: schlüpfte; das: das ist; wull: wohl; frame: frommer.

Ol Büsum.

Ol Büsen liggt int wille Haff, De Floth de keem un wöhl en Graff, De Floth de keem un spöhl un spöhl, Bet se de Insel unner wöhl.

Dar bleev keen Steen, dar bleev keen Pahl, Dat Water schael dat all hendal.

Da weer keen Beest, dar weer keen Hund, De liggt nu all in deepen Grund.

Un allens, wat der lev un lach, Dat deck de See mit deepe Nach. Mitünner in de holle Ebb' So füht man vunne Hüs' de Köpp. Denn dukt de Thorn herut ut Sand, Als weer't en Finger vun en Hand.

Denn hört man sach de Klocken klingn, Denn hört man sach de Kanter singn, Denn geit dat lisen daer de Luft: ,,Begrabt den Leib in seine Gruft!"

Anm. Ol Büsum; Alt Büsum in Holstein; int wille Haff: in der wilden See; wöhl: wühlte; Graff: Grab; spöhl: spülte; bet: bis; dar: da; bleev: bleeb; Pahl: Pfahl; schael: spülte; hendal: hinunter; Beest: Stüd Vich; der: da; lev: lebte; lach: lachte; dec: dect; Nach: Nacht; holle: hobl; vunne Hüs': von den Häusern; dukt: taucht; Thorn: Turm; daer: durch.

Min Modersprak.

Min Modersprak, wa klingst du schön!
Wa büst du mi vertrut!

Weer of min Hart as Stahl un Steen,
Du drevst den Stolt herut.

Du bögst mi stiwe Nack so licht,
As Moder mit ern Arm,
Du fichelst mi umt Angesicht,
Un still is alle Larm.

Ik föhl mi as en lüttjet Kind,
De ganze Welt is weg.
Du pust mi as en Voerjahrswind
De kranke Boß torecht.

Min Obbe folt mi noch de Hann'
Und seggt to mi: Nu bee!
Un „Vaderunser“ fang ik an,
As ik wul früher dee.

Un föhl so deep: dat ward verstan
So spricht dat Hart sik ut,
Un Rau vunn Himmel weiht mi an
Un Allns is wedder gut!

Min Modersprak, so slicht un recht,

Du ole frame Red!

Wenn blot en Mund „min Vader“ seggt,
So klingt mi't as en Bed.

So herrli klingt mi keen Musik
Un singt keen Nachtigall;
Mi lopt je glik in Ogenblick

De hellen Thrän hendal.

Anm. Modersprak: Muttersprache; wa: wie; drevft: treibst; Stolt: Stolz; lüttjet: klein; Boß: Brust; Obbe Großvater; folt: faltet; bee: bete; dee: that; Thran: Thräne.