MARKIZES DEGANGE. EIL GWES. I Selaouet holl hag a klewfet Da ur varkizes ez eo gret. Merc'h 'oa d'ann duk euz a Rohan, Kasset oe d' Baris, da deski A gement hi daremprede, II Ur miz anter ez eo padet Met kement-se na bâd ket pell, Pa ambarke war ar mor-braz, He enebour a rankontras; (1) VARIANTE: Dont' ra hi zad da supposi A vije mad hi dimizi, Hag hi rei d'ur markiz puissant, LA MARQUISE DÉGANGÉ. SECONDE VERSION, I Ecoutez tous, et vous entendrez Elle était fille unique, puisqu'il n'y avait pas d'autre Elle fut envoyée à Paris, pour apprendre L'Académie et la Cadence, Afin de discourir avec la noblesse. Et au retour de là, De grands gentilshommes la fréquentaient; De tous ceux qui la fréquentaient, Jusqu'a ce que vint le marquis Dégangé, (1) II Un mois et demi ont duré Mais tout cela ne dure pas longtemps, Quand il embarqua sur la grande mer, Il a rencontré son ennemi, Et il a demandé à lutter contre lui. [enfant, (1) VARIANTE : Son père vient à supposer Qu'il serait bon de la marier, Et de la donner à un Marquis puissant, Ma kouezjont krog-euz-krog en dour, Ho daou, evel daou enebour. Set' Radegond' intanvezet, Ha hi sertenn na ouie ket. Radegond' doa un orator Wit pedi ann aotro Doue Un de, pa 'oa en hi fedenn, Pedet Doue d'hen delivra; III Pad daou vloaz anter ez eo bet Pa oa un dez en hi fedenn, P'eo bet ur pennad evel-se, Hogenn a gement a zeue, Ils tombèrent dans l'eau, en se tenant l'un l'autre, Tous les deux, comme deux ennemis. Voilà Radegonde veuve, Et certes elle ne le savait pas. Radegonde avait un oratoire, Pour prier le seigneur Dicu, Pour que le marquis vainquit à l'armée; Un jour qu'elle était en prière, Votre mari a été noyé, en se rendant à l'armée; Il est dans le feu du purgatoire, Priez Dieu de le délivrer; Priez Dieu de le délivrer, Et faites dire des messes pour lui! III Pendant deux ans et demi elle a été A porter le deuil de son mari ; A porter le deuil de son mari, Avec beaucoup d'honneur et de respect. (1) Un jour qu'elle était en prière, Un ange descend auprès d'elle: Radegonde, laissez cette prière-là, Quand Radegonde entendit cela, Elle se releva aussitôt; Elle se releva de là, et de nouveau, Se rendit au château de sa mère. Quand elle eut été quelque temps ainsi, De grands gentilshommes la fréquentaient, Mais de tous ceux qui venaient, Aucun ne plaisait à son cœur, Jusqu'à ce que vint le marquis Deganvi . Celui-là, il fallut qu'il l'eût. (1) Gant enor ha respect, est une phrase consacrée, un lieu commun qui se présente souvent dans nos poésies populaires, et qui revient à peu près à l'expression française avec convenance, avec religion. 'Veza ma oa un den doujet Daou viz anter ez e padet, Ar zonerrienn, ar bal, ann dans, Met kement-se na bad ket pell, IV Ebars ur pennad goude-ze, 'C'hân daou vugel kaer 'vel an de; 'C'han daou vugel kaer 'vel ann de, Mab ha merc'h ez oa anezhe. Ann itron a skrivas lizer, D'ann aotro da zonet d'ar ger, D' lakad badeï 'n daou inosant, Gant aoun 'varwjent hep badeziant. P'arruas al lizer gant-han, 'Oa en ur stourmiad ar wassan: 'N em denn 'ra neuze a goste, Ewit lenn ann tam paper-ze. Skriva 'ra war gorn al lizer Lakad badeï he daou vugel; Lakad badeï 'n daou inosant, Gant aoun 'varwjent hep badeziant. Ha pa oa finn d'ar gombat-se, 'Retornas d'ar ger adarre: A retornas arre d'ar ger, Gant mall d' wellet he bried ker. Holl dut he di, dre m'ho c'have, Gant ur joa vraz ho briate; Gant ur joa vraz en he gâlon 'C'h antre bars en kambr ann itron. Orsa eta, ma fried keaz, C'hui n'och ket aze en ho eaz? Me n'am euz sousi gant netra, Ma fried paour, pa 'z oc'h ama! V Na oa ket arru mad er ger, Ma 'zo deut d'ez-han ul lizer; |