Post Christum in terris numen non sanctius ullum
Dignatum humanum est visere triste genus.

Auspiciis hujus fusa est Babylonica pestis,
Quæ tua vastarat, Anglia, regna diu.
Pontificis fracta est Romani dira potestas;

Pulsa perfidia, perdite Papa, peris.
Perdite Papa, peris: tua vincla repellimus omnes;
Exhorret nomen Anglia tota tuum,
Hujus et auspiciis Christi sunt reddita sacra
Biblia, quæ tenebris delituere diu.

Hinc rectumque fidesque patent, hinc munera quævis,
Quid rex, quid Christus, singula quidque sient.

Nunc sileant prisci Mavortia facta tyranni,
Alcides, Bacchus, cætera turba ducum.
Alcides Jovis est, servit tua dextera Christo,
Auspice sunt Christo cuncta peracta tibi.
His tantum præstant nostri stratagemata regis,
Quantum tu præstas, optime Christe, Jovi.
Imperiumque tuum Christus, tibi singula Christus,
In gladio Christus, Christus in ore sedet.
Ergo diu vivas decus et tutela Britanni
Nominis, et princeps, præsidiumque soli,
Vivas et Catharina diu, tu diva virago,
Et videat Pylii sæcula uterque senis.
Vivat et Edvardus princeps, spes altera regni,
Henrici patris pignora summa sui.
Hæc nos, hæc, Henrice, tibi gens tota precatur,
Hoc studium populi suscipe, quæso, tui.

IN ANNIVERSARIUM NATALEM DIEM

EDVARDI PRINCIPIS.

Ut gliscit mens mea
Sumere nova gaudia,
Promere nova cantica

Lætis carminibus!

Philyris mea tempora,
Citharis mea pectora,
Sint lepidis omnia

Plena veneribus.

Profani cedite,

Procul hinc jam næniæ,
Procul hinc querimoniæ,
Luctus et odia.

Salibus et joculis
Fabulis et poculis,
Dapibus et epulis,

Sint plena omnia.

Edvardi principis
Natalis nobilis,
Reductus annuis

Solis reflexubus,
Renovat nova tempora,
Reparat nova gaudia,
Abstergens tristia

Nostris pectoribus :

Sub te nunc principe,
O princeps inclyte,
Edvarde maxime,

Floreat tranquillitas,

Redeunt jam tempora,
Aureaque sæcula,

Jam Anglis splendida,
Redit felicitas.

Romana bestia,
Et fæx dogmatica,
Procul hinc procul omnia
Facessant impia.

Quies et pax inclyta,
Salus et mens consona,
Sua jam tabernacula
Ponunt in Anglia.

O decus Angliæ !
O metus Scotiæ!

O terror Galliæ !

O princeps maxime!

Sis patri, sis patriæ,
Henrico et Angliæ,
Longo solamini,

O princeps optime!

Sis fautor literis,
Sis author studiis,
Musarum otiis

Et Cantabrigiæ.

Sic pater sic est tuus
Henricus optimus,
Princeps nobilissimus,
Consuetus facere.

O spes, O pignora !
O patris, O patriæ,
O salus unica!

Tuis temporibus.

Floreas diu prospere,

Decus et spes patriæ,

Vivas diu integre,

Sæclis perennibus.

Oremus precibus,
Ad cœlum manibus,
Et votis omnibus,

Ut Angliæ solem :

Qui trinus et unus est,
Qui solus, qui bonus est,
Servet, qui potens est,

Edvardum principem.

DIALOGUS ἐπιτάφιος

IN OBITUM

CLARISSIMI VIRI ANTONII DENNES.

Interloquutores Ξένος, ̓Αγγλία.

Ξ. Καί τις γυνὴ πενθῶδες ἠμφιεσμένη;

Α. Ολβία ποτ ̓ ἀλλὰ νῦν τρίσαλγος Αγγλία.

Ξ. Εὐφήμει.

Α. Πολὺ μεῖζον, ὡς φασίν Προφητῆς καὶ Πλάτων.

Ξ. Τί ποτε τί ἐστ ̓;

Ὅταν μεν ἐξαίρει Θεός

Τῆς γῆς ἄριστον ἄνδρα, φεῦ μεγεθους κακοῦ.

A.

Ξ. Ἐξεῖλέ τινα.

A.

Οίμοι τάλαινα, οἴχεται.

Βέλτιστος ἀνδρῶν ὧν πόθ ̓ ἥλιος βλέπει

̓Αντώνιος Δενναῖος, Αγγλίας κλέος.

Ξ. Ποῖος μὲν;

A.

Οἷος; φιλόπολις καὶ θεόφιλος,

Νοῶν δέοντα, καὶ λέγων νοούμενα,

Καὶ χρημάτων κρείττων, καὶ ἥσσων οὐδενὸς

Φαύλου, πεφυκὼς πᾶσιν ἄλλοις χρήσιμος,

Σχεδόν τι αὐτῷ οὐδὲν ὠφελούμενος.

Ξ. Τί νῦν ποιεῖ;

A.

Μεγίστῳ εὔχομαι Θεῷ.

Ξ. Τί πρῶτον αἰτεῖς;

A.

Ξ. Τί δευτερον ;

A.

Τί; θανόντι συνθανεῖν

Μετέχουσα καλῶν ὧν ἐκεῖνος τυγχάνει.

Πάλιν αὖθις αὐτὸν εἰς βίον

Ἐλθεῖν ἂν; Ἀγγλοῖς τοῖσι νῦν πόθος μέγα.

Ξ. Τί φιλτάτοις αἰτεῖς δὲ σοῖς;

A.

Εἰς τὸν Θέον

Τὴν πίστιν αὐτοῦ, εἰς βασιλέα τόνδε νοῦν,
Εἰς κοῖνον αὖ μελετὴν, φιλοὶς βιοῦσι μὲν
Τοίους τρόπους, θανοῦσι δ ̓ αὖ τοῖον τέλος.