Che per varie favelle

Di se stessa trofeo cadde sul piano:

Ch' ode, oltr' all' Anglia, il suo più degno idioma

Spagna, Francia, Toscana, e Grecia, e Roma.

60

I più profondi arcani

Ch' occulta la Natura, e in cielo e in terra,

E ad ammirar, non a lodarlo imparo ;
Freno dunque la lingua, e ascolto il core,
Che ti prende a lodar con lo stupore.

Del Sig. ANTONIO FRANCINI,

Gentiluomo Fiorentino.

JOANNI MILTONI, LONDINENSI,

Juveni patriâ, virtutibus, eximio:

Viro qui multa peregrinatione, studio cuncta, orbis terrarum loca perspexit, ut, novus Ulysses, omnia ubique ab omnibus apprehenderet : Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic reviviscunt ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet ut admirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos intelligat :

Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt:

Cui in Memoriâ totus orbis; in Intellectu sapientia; in Voluntate ardor gloriæ; in Ore eloquentia; harmonicos cælestium sphærarum sonitus Astronomiâ duce audienti; characteres mirabilium Naturæ per quos Dei magnitudo describitur magistra Philosophiâ legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ Autorum lectione, 'exquirenti, restauranti, percurrenti'

(At cur nitor in arduum?):

Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, Reverentiæ et Amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert

CAROLUS DATUS, Patricius Florentinus, Tanto homini servus, tantæ virtutis amator.

ELEGIARUM LIBER.

ELEGIA PRIMA.

AD CAROLUM DIODATUM.

TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ,
Pertulit et voces nuncia charta tuas;
Pertulit occiduâ Devæ Cestrensis ab orâ

Vergivium prono quà petit amne salum.
Multùm, crede, juvat terras aluisse remotas

Pectus amans nostri, tamque fidele caput,
Quòdque mihi lepidum tellus longinqua sodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Meque nec invitum patria dulcis habet.
Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor.
Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles;
Quàm male Phœbicolis convenit ille locus!
Nec duri libet usque minas perferre Magistri,
Cæteraque ingenio non subeunda meo.
Si sit hoc exilium, patrios adiisse penates,
Et vacuum curis otia grata sequi,
Non ego vel profugi nomen sortemve recuso,
Lætus et exilii conditione fruor.

O utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro;
Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima, Maro.

Tempora nam licet hic placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me, mea vita, libri.

Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,
Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres,
Seu procus, aut positâ casside miles adest,
Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro;
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique patris;

30

Sæpe novos illic virgo mirata calores
Quid sit amor nescit, dum quoque nescit amat:

Sive cruentatum furiosa Tragœdia sceptrum

Quassat, et effusis crinibus ora rotat;

Et dolet, et specto, juvat et spectasse dolendo;
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest :
Seu puer infelix indelibata reliquit

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit;
Seu ferus e tenebris iterat Styga criminis ultor,
Conscia funereo pectora torre movens;

Seu mæret Pelopeia domus, seu nobilis Ili,

Aut luit incestos aula Creontis avos.

Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus,

Irrita nec nobis tempora veris eunt.

Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo,
Atque suburbani nobilis umbra loci.
Sæpius hic, blandas spirantia sidera flammas,
Virgineos videas præteriisse choros.
Ah quoties dignæ stupui miracula formæ
Quæ possit senium vel reparare Jovis!
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,
Atque faces quotquot volvit uterque polus;
Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via,

40

50