Agrotika

ἀηδόνια ἀκόμα ἄλογο ἂν ἀπ ἀπὸ ἂς αστέρια αὐτὴ αὐτὸς βουνὰ Γιὰ νὰ Γιαννούλα γλυκὰ γυναῖκα δὲ ἐγὼ θὰ εἶν εἶνε εἰς ἐκεῖ ποῦ ἐκείνη ἐμένα ἕνα ἕνας ἐς ζαρκάδι ἡ ἀγάπη ἡ κόρη θὲ νὰ κάθε Καὶ δὲν καὶ μὲ Καὶ σὰν καὶ τὰ καὶ τὴν καὶ τῆς καὶ τοῦ κάμπους κάστρο Κι Λάμια λέει λουλούδια λυγερή μάγια μάγισσα μὲ τὰ μὲ τὸ μέρα μέσ μὴ μὴν Μῆνες μιὰ μοῦ νὰ μὴ νὰ σὲ νὰ τὴν νὰ τῆς Νεράϊδα Νεράϊδες νερὸ νύχτα ὁ ἥλιος ὁ κόσμος οἱ ὅλο ὅλον ὁποῦ ὅσο οὔτε πάει παίρνει Πεντάμορφη περνᾷ πές πῆρε ποὺ πῶς ς τὰ ς τὴ ς τὴν σαν σᾶς ςτὰ ςτὴ στήθηα ςτὴν ςτῆς ςτὸ ςτὸν τὰ βουνά τὰ δέντρα τὰ μάτια τὰ ξένα τὰ χέρια ταὶς τὴ τὴν καρδιά τί τὸ τραγοῦδι τὸν κάμπο τὸν κόσμο τὸν πόνο τοῦ τοὺς τραγούδι τρεῖς τῶν φλογέρα χιόνι ψηλὰ ὥρα ὡς